Hebben jullie een goede winter gehad?

Marta: “Mijn winter was er eentje met veel trainingskampen. We zaten in december met het team in Denia. Toen een groot deel van de ploeg naar Australië vertrok, heb ik eerst in Calpe en later op Gran Canaria een kamp gehad. Na tien dagen thuis geweest te zijn, heb ik m’n koffers gepakt voor de teamstage in Girona. Het is het eerste seizoen dat ik het op deze manier aanpak en ik moet zeggen: het bevalt. We trainen samen, eten samen, doen core stability samen, hebben plezier samen.”
Agnieszka: “Ik zat in januari in Australië. We hebben daar veel uren op de fiets kunnen maken. Het is het eerste jaar dat ik zoveel uren draai. Afgelopen seizoen verbleef ik in de winter in Perpignan, vrij kort. Voor de rest zat ik in Polen. Daar ben je ’s winters gedoemd om binnen te trainen. Nu, met betere trainingsomstandigheden en extra faciliteiten, hoop ik verder te komen.”

Jullie rijden voor het eerst samen in een ploeg, kennen jullie elkaar al langer?
Marta: “We komen allebei uit een bergachtig gebied in het zuiden van Polen. Wel zit er meer dan honderd kilometer tussen onze geboorteplaatsen.”
Agnieszka: “Ik woon nu in een ander deel van Polen, waar het weer beter is. Er ligt ’s winters minder sneeuw, het is vergelijkbaar met Nederland.”
Marta: “We hebben elkaar in de juniorentijd leren kennen en ontmoetten elkaar op den duur steeds vaker, bijvoorbeeld op kampioenschappen en op trainingskampen met de nationale selectie. Maar heel veel hadden we niet samen. Nu we bij CCC-Liv rijden, is het anders. We bellen elkaar: ‘Hoe gaat het?’ Je kunt nu van vriendschap spreken.”

Agnieszka: “Het is logisch, we hadden nooit in hetzelfde team gezeten. En in koers wil iedereen winnen. In onze juniorentijd behoorden we tot de top drie van Polen en vochten we altijd om de eerste plaatsen. We hadden persoonlijk niets tegen elkaar, maar in koers was de strijd gewoon groot.”
Marta: “Ik herinner me nog goed ons laatste jaar bij de junioren. We zaten met drie vooruit. Eentje moest lossen, en dus bleven Aga en ik over. Zij reed voorop, ze schreeuwde dat ik moest overnemen. ‘Het is jouw beurt!’ Ik vertikte dat en bleef gewoon in haar wiel.”
Agnieszka: “Marta was die dag sterk. Ze bleef maar loeren op het juiste moment en weigerde aan kop te komen. Ik was echt boos op haar. Zo boos, dat ik op een steil stuk besloot om aan te vallen. Ik wist dat ik haar daar kon hebben, gelukkig kwam ik los. Ik gaf alles en hield vol. Marta werd tweede.”

Zijn jullie fashion-minded?

Marta: “Meiden willen er altijd goed uitzien. Onze kleding, zowel in koers als in de vrije tijd, ziet er gewoon perfect uit. Het is ook leuk om CCC-schoenen uit eigen land te kunnen dragen. De combi van een zwarte fiets en een overwegend oranje kit is prachtig. De kwaliteit is bovendien uitstekend. In de Etxeondo-bibshorts zit bijvoorbeeld de dyneema-vezel. Die beschermt je bij valpartijen.”

Agnieszka: “Toen ik in Australië was, heb ik regelmatig van mensen gehoord, ook van de mannelijke profs, dat we er prachtig bij lopen. Het design is gewoon heel mooi. De kleur oranje is precies goed: niet te donker, niet te flitsend. Ik was blij met al die complimenten.”
Marta: “Onderweg herkennen mensen je aan je shirt. Ze spreken je aan en vragen je het hemd van het lijf, figuurlijk dan.”
Agnieszka: “Dat herken ik wel. ‘Hoe gaat het in het team?’, ‘Je ziet er strak en professioneel uit!’ Ook mensen die je niet kent, kloppen bij je aan. Je moest eens weten hoeveel vragen ik sinds de overstap heb gekregen op social media. Iedereen in Polen wil een drinkbus of een foto met handtekening. Dit heb ik nooit eerder gezien. Mensen zijn echt geïnteresseerd.”

Blijven jullie in Polen wonen tijdens het seizoen?
Marta: “Ja, ik blijf in Polen. Ik volg daar nog een academische opleiding bewegingswetenschappen, in Krakow. Normaal gesproken studeer je van maandag tot en met vrijdag, maar ik doe alles in twee of drie dagen, afhankelijk van wat er op het programma staat. Ik hou ervan om thuis te zijn, in het zuiden. M’n familie geeft me ongekend veel levensenergie. Dat is ook belangrijk om te presteren in de wielersport. Als het weer het laat afweten, kan ik altijd nog op trainingskamp.”

Agnieszka: “Ik blijf ook in Polen. Ik voel me daar op m’n gemak. De cultuur, de taal – het maakt het allemaal net wat gemakkelijker. Polen is gewoon m’n thuis.”

Is het gemakkelijk om als Poolse voor een wielercarrière te gaan?
Agnieszka: “Het wordt steeds gewoner. In mijn omgeving ontstaan steeds meer kleine clubs, teams en opleidingsinstituten. Daar kunnen jonge kinderen terecht, ze kunnen er ook intern verblijven. Wat ik mooi vind, is dat verschillende Poolse profs en ex-profs hier steun aan geven, ook financieel.”
Marta: “Toen wij begonnen, was dat nog anders. Je moest veel meer je eigen weg vinden. Ik raakte enthousiast voor de sport, nadat ik had deelgenomen aan een wedstrijdje. Op school zeiden ze: ‘Het is een koersje, ga ervoor!’ Ik was verkocht en ben steeds wat verder gekomen. Ik had het geluk dat ik op de goede momenten de juiste mensen trof die me verder konden helpen in de sport.”

Agnieszka: “Mijn moeder vond bewegen belangrijk, ze liet me van alles proberen. Toen ik twee jaar was, startte ik met slalom skiën. Ik ben zelfs doorgegroeid naar skitrainer, helaas heb ik daar nu te weinig tijd voor. Ook heb ik jaren aan balletdansen gedaan. Via vrienden van m’n ouders kwam ik met het fietsen in aanraking. Zij hadden een fietsenzaak. Ik deed mee aan een wedstrijdje op de mountainbike en werd eerste in mijn leeftijdscategorie. Dat was precies de motivatie die ik nodig had. M’n ouders vonden het prachtig. Natuurlijk hadden ze hun ouderlijke zorgen, maar ze vonden het buitenzijn belangrijk. Ze wilden me echt niet voortdurend achter de computer zien.”

Marta: “Zo was het bij ons ook. Ik heb vijf broers, we waren altijd buiten. Nu zie je kinderen alleen maar druk zijn met smartphones. Als ik later ooit kinderen heb, dan zal ik ze ook meegeven hoe belangrijk het is om buiten te zijn en te bewegen.”

Wat mogen we dit seizoen van jullie verwachten?
Marta: “Ik hou van lastige intervalwedstrijden met heuvels, al moeten ze niet al te lang zijn. In die wedstrijden hoop ik de andere rensters te kunnen helpen. In klassiekers kom ik, denk ik, nog wat beter tot m’n recht dan in etappewedstrijden.”

Agnieszka: “Voor mij geldt hetzelfde, met het verschil dat ik iets meer bedreven ben in tijdrijden. Hoe het zal gaan, is afwachten. Het niveau waarop ik nu rij, is hoger dan ooit. Ik voel in ieder geval dat ik sterker ben dan een jaar geleden, zeker na het laatste kamp. Dat geeft me een fijn gevoel.”

Marta: “Elk jaar word je een stukje sterker. Ik wil me dit seizoen verbeteren. Niet alleen op fysiek gebied, maar ook technisch. Ik krijg ook veel steun vanuit de groep. Hoe kun je het spel tactisch slim spelen? Met Marianne heb ik het ook al eens gehad over de ideale klimcadans. Ik kijk naar anderen en observeer. En als iets me niet geheel duidelijk is, dan vraag ik het gewoon.”

Agnieszka: “Je leert vooral in koers. In Australië had ik veel steun aan Riejanne. We moesten van onze ploegleider op kop rijden. Zij gaf me heel gerichte aanwijzingen over het moment om aan kop te gaan en over het tempo dat ik moest aanhouden. Ook het positioneren is een ding. Hoe kan ik in het peloton rijden en extra zuinig met m’n energie omgaan?”

Marta: “Dit wordt mijn laatste seizoen bij de beloften. Ik zou graag nog een medaille halen op het Europees kampioenschap, maar goed, het blijft sport en dus moet je het afwachten. Ik wil bovenal belangrijke wedstrijden winnen met de ploeg en daarin een rol spelen.”

Agnieszka: “Voor mij is het belangrijk om goede teamresultaten te boeken. En op het Europees kampioenschap wil ik goed zijn. Ook voor mij is dit het laatste jaar in de beloftencategorie. Het liefst sluit ik het af met een medaille op de tijdrit.”

Hoe zouden jullie deze ploeg omschrijven?
Riejanne: “We zijn een hechte ploeg met veel jonge meiden en veel talent, gecombineerd met een karrevracht aan ervaring. Marianne en Ashleigh presteren al vele jaren fantastisch en hebben al veel gewonnen. Van hen kunnen we het nodige leren.”
Jeanne: “Er is wel een verschil met afgelopen jaar. Er zijn nieuwe gezichten bijgekomen en het team heeft een meer internationaal karakter gekregen.”
Pauliena: “Wat ik goed vind, is dat de ploeg rensters heeft vastgelegd die goed in het geheel passen.”
Riejanne: “We kunnen plezier hebben met elkaar, maar wat opvalt is dat we doorgaans rustig zijn.”
Jeanne: “En dat er respectvol met elkaar wordt omgegaan.”
Pauliena: “We zijn allemaal teamplayers, niemand uitgezonderd.”

Is dit een fijne periode, zo aan de vooravond van de voorjaarsklassiekers?

Jeanne: “Iedereen vraagt zich deze dagen af: ben ik er klaar voor? Dat is heel logisch. Je hebt de wintermaanden achter de rug en nu moet het gaan gebeuren. Maar dat betekent niet dat nervositeit de overhand neemt. We leven zo relaxed mogelijk naar de grote voorjaarswedstrijden toe. Er is wel iets in je achterhoofd wat zo af en toe zegt: het echte werk komt eraan.”
Riejanne: “Elke wielrenner krijgt dezer dagen wel een keer een soort paniekaanval: ojee, het gaat weer beginnen. Ben ik goed genoeg? In de ploeg wordt de rust bewaard. Jeroen Blijlevens geeft ons vertrouwen: ‘Hou je vast aan het gevoel waarmee je vorig jaar bent geëindigd. Probeer elk jaar kleine stapjes te maken en borduur daarop voort.’ Ik denk dat dat belangrijk is.”

Jeanne: “Het is natuurlijk lekker als je meteen goed rijdt in de Omloop Het Nieuwsblad. Maar je moet niet heel je seizoen daarvan laten afhangen. Kom op, het is de eerste wedstrijd. Hoe goed of slecht je ook bent, het seizoen duurt toch nog lang.”
Pauliena: “Het is afwachten, maar ik denk wel dat ik er klaar voor ben. Ik merk dat ik gemakkelijker ronddraai dan een jaar geleden. Heb ook veel aan techniektraining gedaan in de winter. Dat geeft me vertrouwen. Je moet sowieso positief zijn. Mentaal gezien ben ik weer wat sterker.”

Riejanne: “Ik heb vorig seizoen zoveel gekoerst dat ik een goede basis heb overgehouden. Afgelopen winter merkte ik dat ik al meteen goed op de fiets zat. Dan maak je een plan met je trainster: hoe werk je naar het seizoen toe? Ik voel me fit en heb het gevoel dat het goed zit.”

Jullie groeien alle drie razendsnel. Welke randvoorwaarden zijn daarin belangrijk?

Jeanne: “Ik heb graag mensen om me heen die vertrouwen in me hebben. Die helpen. Dus gewoon een goede staf. Wat hier echt fijn is, is dat er een goede staf staat en dat het daarbinnen klikt. Samen gaan ze voor ons door het vuur. Masseren, tactische besprekingen, materiaalhulp; al die dingen samen zorgen ervoor dat we verder komen. Natuurlijk moet je het zelf waarmaken. Ik heb afgelopen winter keihard gewerkt en wil graag verder op het punt waar ik afgelopen seizoen ben gestopt.”

Riejanne: “De samenstelling van de groep meiden is belangrijk. Die bepaalt de sfeer en of je goed kunt samenwerken en van elkaar leren. Daarnaast heb je de staf en faciliteiten. In december hebben we al veel voorbereidend werk kunnen doen, bijvoorbeeld alle mediazaken en de fysieke tests. In de weken naar de start van het seizoen hebben we echt de puntjes op de i gezet. Downhillspecialist Oscar Saiz bezocht ons slotkamp in Girona en hielp ons met daal- en techniektrainingen. Door steeds meer op details te letten en met extra faciliteiten helpt CCC-Liv ons verder.”
Pauliena: “Je merkt binnen deze ploeg duidelijk dat we elkaar sterker willen maken. Om je heen heb je een paar rensters die tot veel in staat zijn. Die dragen eraan bij dat je veel leert. Daar wil je naartoe groeien. Je helpt elkaar en wil dat iedereen goed rijdt in wedstrijden.”

Zijn jullie voor jezelf veeleisend?
Riejanne: “Ik denk het wel, dat hoort bij topsport. Als je niet veeleisend bent, kan je nooit zo ver komen. Het is belangrijk dat je alles goed voor elkaar hebt en dat je het beste uit jezelf haalt.”
Pauliena: “Je moet er ook goed mee kunnen dealen als het even wat minder gaat. Dat is moeilijk. Maar je verliest vaker dan dat je wint.”
Jeanne: “Ik eis veel van mezelf. In wedstrijden, maar ook in trainingen leg ik de lat hoog. Ik doe altijd wat er van me gevraagd wordt. En niet minder dan dat. Dat is misschien niet altijd positief.”

Kennen jullie elkaars sterke eigenschappen?
Pauliena: “Riejanne blijft altijd vechten in koers, ook al gaat het niet zo lekker. Kijk naar de Giro Rosa, afgelopen jaar. Ze had daar pech, viel drie keer. Maar ze bleef de mouwen opstropen en knokken. Straf, toch?”
Riejanne: “Jeanne is heel georganiseerd en gaat planmatig te werk. Ze heeft precies in haar hoofd zitten hoe ze het wil doen.”
Jeanne: “Pauliena is echt een harde werker, ze kan hard zijn voor zichzelf. Ze gaat door zonder te klagen. Geen gezeur, gewoon er vol voor gaan.”

Waar hopen jullie aan het eind van het seizoen te staan?
Riejanne: “Ik hoop dan dat ik het in sommige wedstrijden beter heb gedaan dan vorig jaar. Dus dat de uitslagen verbeterd zijn. Het belangrijkste is echter dat we in teamverband presteren, daar wil ik een rol in spelen. Het sterke punt van onze ploeg is dat we meiden hebben die aan elkaar gewaagd zijn. En er zijn er een paar die er echt bovenuit steken. Daar moeten we gebruik van maken. Als iedereen in koers naar Ashleigh kijkt, dan kan een ander die ook goede benen heeft een keer wegrijden. Zo ging dat vorig jaar in de Amstel Gold Race met mij ook. Het is leuk om dat spel te spelen. Dat motiveert iedereen binnen de ploeg.”

Pauliena: “Vorig jaar kwam er best veel op me af. Ik heb veel koersdagen gehad, er kwam soms ook tegenslag op m’n pad. Ik hoop dat ik dit jaar een goed, steady seizoen draai en dat het allemaal net wat gemakkelijker gaat.”

Jeanne: “Ik wil mezelf doorontwikkelen, sterker worden. Ik hoop in meer finales mee te kunnen doen dan vorig jaar. Daarbij heb ik geen specifieke wedstrijden omcirkeld. Wanneer en hoe, dat maakt echt niet uit. We willen met het team koersen. Als een team rijden. Op die manier hoop ik een mooi seizoen te draaien.”

Wat is voor jullie de mooiste voorjaarswedstrijd?
Riejanne: “De Amstel Gold Race en Strade Bianche! Ik vond het als kind al leuk om de Amstel Gold Race te kijken. Limburg is een fantastische omgeving om te trainen. Ik ben er veel geweest en ken er haast alle plekken. Als je dan over diezelfde wegen mag koersen, geeft dat een speciaal gevoel. Er staat ook veel publiek langs de kant. De Strade Bianche is super, vanwege de gravelwegen en het Toscaanse decor. Toscane is een van m’n favoriete plekken. De Strade Bianche is episch.”

Jeanne: “De Strade Bianche staat bij mij ook hoog op het lijstje. Die koers heeft zoveel facetten: heuvels, grindpaden, smalle wegen. Maar de Ronde van Vlaanderen moet er zeker ook bij. Dat is qua koersbeleving een en al gekkenhuis.”

Pauliena: “Geef mij maar de Ardennenweek, in het bijzonder Luik-Bastenaken-Luik. La Redoute is echt een fantastische beklimming. De hellingen zijn er iets langer dan in de Amstel Gold Race en Waalse Pijl. Dat ligt mij wel.”

In welke voorjaarsklassiekers heeft het team de meeste kansen op succes?
Riejanne: “In de Ardennenklassiekers. Die week wordt belangrijk voor de ploeg. Het zijn echter ook lastige koersen om te winnen, want andere ploegen focussen daar net zo goed op en die hebben ook geen slechte rensters in huis. Met dit team en deze meiden moeten we in elk geval de competitie aan kunnen gaan.”

Jeanne: “Vergeet ook de Ronde van Drenthe niet. Daar moeten we met Marianne normaal gesproken iets kunnen ondernemen.”

Pauliena: “De selectie is dit jaar weliswaar vernieuwd, maar we weten van elkaar goed wat we willen en wat we kunnen in bepaalde koersen. We kennen elkaars sterke en zwakke punten. Dat gaat ons hopelijk verder brengen.”

Wat is er vorig jaar in de Ardèche gebeurd?

“Met de nationale selectie zou ik de Ronde van de Ardèche rijden. Op de dag vóór de koers hadden we een uurtje losgefietst. Eenmaal terug op de camping kwam ik ongelukkig ten val. Ik kon mezelf niet meer opvangen waardoor ik met mijn kin de grond raakte. Het was al gebeurd voordat de koers was begonnen.”

Ben je behandeld?

“Ik werd meteen goed begeleid door de mensen van de KNWU. De kin moest gehecht worden. Ik had ook wel wat hoofdpijn, maar dat viel toen nog wel mee. Ik ben wat gaan rusten en had nog steeds de intentie om van start te gaan. De volgende ochtend werd ik wakker en zat er op m’n knie een bult zo groot als een ei. Het was de knie waaraan ik al vaker geblesseerd was geweest, dus om die reden leek het me beter om maar niet te starten.”

Daarop ben je naar huis gegaan?
“Ik ben nog twee dagen daar gebleven. Ik dacht: misschien verbetert het en kan ik hier nog wat trainen. Maar intussen was de hoofdpijn al wat erger geworden. In overleg hebben we besloten dat ik naar huis zou gaan. Toen begon een ellenlange reis, want ik merkte dat ik heel gevoelig was voor prikkels. Ik heb vrijwel continu oordoppen in gehad omdat ik last had van het omgevingsgeluid. Ik had wel een donkerbruin vermoeden wat het echte probleem was: een hersenschudding.”

Hoe ging het thuis verder?
“Bij de dokter werd m’n vermoeden bevestigd. Ik moest rust houden en heb de eerste weken haast alleen maar geslapen. Na een week of drie heb ik voor het eerst met een vriendin afgesproken en twee weken daarna heb ik voor het eerst de fiets aangeraakt. Ik ben een half uur weggeweest, maar had het gevoel of ik een duurtraining van vijf uur had afgewerkt. Het ging niet goed. Ik was gevoelig voor licht, kon geluid niet verdragen en had enorme hoofdpijn en concentratieproblemen.”

Wat heb je gedaan om het tij te keren?
“Onze teamarts Tessa Backhuijs heeft me doorverwezen naar een neuropsycholoog. Daar ben ik haar heel dankbaar voor, want toen kon ik echt aan m’n herstel gaan werken. Begin november heb ik eerst een onderzoek gehad. Daaruit bleek dat ik een vorm van traumatisch hersenletsel had. Later in de maand zijn we begonnen met therapie, twee of drie keer in de week in Helmond. Daar deden we kleine cognitieve oefeningen waarbij je meerdere taken tegelijk uitvoert. De therapeut gooide bijvoorbeeld een bal naar me toe en intussen moest ik de tafel van zes opnoemen. Thuis moest ik dagelijks wandelen, tussen de vijf en dertig minuten. Na een kwartier was ik vaak al helemaal gesloopt.”

Wanneer merkte je vooruitgang?
“In het begin ging het heel moeizaam. Ik was bang dat ik de problemen erger zou maken en heb de therapie zelfs nog een keer moeten afzeggen, omdat het te vermoeiend was. Op den duur krijg je toch vertrouwen, omdat je ziet dat je heel kleine stapjes vooruit zet. Ik kreeg minder last van lichtprikkels, maar had nog wel veel moeite met geluid en concentratie. Ook het oorsuizen bleef lange tijd irritant.”

Hoe was het voor de mensen in jouw omgeving?
“Heel moeilijk! ’s Middags lag ik uren op bed. En bekenden kon ik niet ontvangen, alleen m’n ouders en af en toe m’n opa en oma. Ik moest alle prikkels vermijden en heb maar mondjesmaat op berichtjes van zelfs de allerbeste vriendinnen kunnen reageren. Nog steeds ben ik daarin terughoudend. Niet omdat ik er geen zin in heb, maar omdat het nog te belastend is. Ik wil niet te veel doen, want dan krijg ik het deksel de volgende dag weer op de neus. Weet je… het is gewoon een heel gekke blessure, want je ziet er vanaf de buitenkant niks van: ik heb geen schaafwond, geen schrammetje, niets. Maar van binnen is het toch mis.”

Hoe moeilijk is het voor een topsporter om geduld op te brengen?

“Dit is de lastigste blessure die ik ooit heb gehad. Als topsporter strijd je mee om de voorste plaatsen door goed te trainen. Hier is het precies andersom: om deze strijd te winnen, moet ik het juist rustig aan doen. In het peloton hoor je weleens: ‘Die renner ligt er nog steeds uit door een hersenschudding.’ Je vindt het vervelend voor diegene, maar weet niet goed wat het inhoudt. Inmiddels weet ik er alles van. Ik heb na een tip enkele keren contact gehad met Taco van der Hoorn. Die heeft in hetzelfde schuitje gezeten en is er bovenop gekomen. Het is fijn om er met een lotgenoot uit de wielersport over te spreken.”

Waar sta je nu?

“Ik heb de stijgende lijn te pakken. Er zit vooruitgang in, maar ik fiets nog niet. Binnenkort ga ik dat weer proberen, eerst op een stadsfiets en pas later op een racefiets. Ik leg mezelf geen druk op en zie wel wanneer dat moment komt. Want ik weet dat je heel gemakkelijk kunt terugvallen. Rond de kerst ging het goed, toen dacht de therapeut dat ik misschien in januari al eens zou mogen fietsen. Vervolgens kreeg ik een terugslag. Zulke momenten zijn heftig en lastig. Daarom bekijk ik het nu van dag tot dag en denk ik nog helemaal niet aan wedstrijden. Jeroen Blijlevens en Eric van den Boom zijn geduldig. Zij zeggen: ‘Neem de tijd die nodig is!’ Het is fijn dat ze mij steunen, dat geeft rust.”

Ga je de hersenschudding te boven komen?
“Daar ben ik van overtuigd. Het gaat nog steeds met ups en downs, maar hoe ik me nu voel is al een wereld van verschil met hoe het eerst was. Ik bekijk het positief: van elke situatie leer je, ook hier pik ik weer mijn dingen uit en die neem ik mee naar de toekomst. Ik geniet nu extra van de dingen die wél goed gaan! Je bent wielrenner en wil dus niets liever dan op de fiets zitten. Mijn neuropsycholoog geeft steeds aan dat ik op niveau kan terugkeren, maar dat het tijd nodig heeft. Het is een blessure, alleen een heel vervelende en complexe. Het feit dat het zeker goed komt, geeft me in elk geval vertrouwen.”

Waren jullie snel gewend aan de nieuwe omgeving?

Valerie: “De professionele manier waarop mensen met ons omgaan en de mogelijkheden die we krijgen, is ongekend. Zelfs nu, na twee trainingskampen en een uitstap naar Australië, heb ik nog altijd het fijne gevoel dat je hebt als je in een nieuwe, frisse ploeg komt te rijden. En dat blijft waarschijnlijk nog wel even zo. Ik voel me hier thuis, heb zin om erin te vliegen.”
Evy: “Voor mij was de stap best groot: ik kwam van een club en was een heel andere structuur gewend. Wat mij erg aanspreekt is het familiaire, Brabantse karakter van de ploeg. Je wordt meteen opgenomen in de groep. In Australië hebben we een supertijd met elkaar gehad. Ook met de staf is de klik er. Dus, gewend? Ja! Goeie dingen wennen gewoon heel snel.”

Van wie leren jullie veel in deze fase, sportief gezien?

Valerie: “Van alle rensters, maar vooral van Marianne Vos en Ashleigh Moolman Pasio. Dat zijn wereldtoppers met tonnen ervaring. Als we tijdens de training naast elkaar rijden en je wilt iets weten, dan zijn ze altijd bereid hun kennis en ervaring te delen. Hoe pakken zij het trainen aan? Dat is interessant. Ik heb m’n rugzak altijd mee en vul die met alles wat ik kan gebruiken. Ook bij de stafleden haal ik genoeg weg.”

Evy: “Goed dat je de staf noemt! In de Towards Zero Race Melbourne waren we op papier kansloos in de sprint. Maar Jeroen Blijlevens had een tactisch plan bedacht: we moesten het peloton in de voorlaatste ronde uit elkaar rijden. Iedereen dacht: kan dat? Op het moment suprême hielden we ons aan het plan en zaten vijf van ons in de finale, op een totaal van vijftien rensters. In die koers heb ik echt ervaren dat een ploegleider veel toegevoegde waarde kan hebben. Jeroen pakt het op een goede manier aan; hij betrekt ons en laat ons mee discussiëren. Er komt altijd iets verrassends uit.”

Valerie: “Wat mij aanspreekt, is dat je met een plan naar een wedstrijd gaat. Ik weet zeker dat veel rensters uit andere ploegen starten met het idee: we zien wel hoe het zich ontwikkelt. Hoe een koers ook verloopt, bij ons staat er altijd een hechte ploeg die met een tactiek op pad is gestuurd.”

Welk type wedstrijden moet jullie liggen?

Evy: “De switch naar CCC-Liv is een hele stap omhoog, er wachten dit jaar veel wedstrijden in de WorldTour. Een goede aansluiting maken, is nu de eerste prioriteit. Daarbij moet ik ontdekken waar m’n kwaliteiten liggen en waar ik het team kan helpen. De trainingskampen zijn zwaar, iedereen kan goed bergop. Ik ben de enige ‘helemaal-niet-klimmer’, denk ik. Maar goed, dat maakt mij op het kamp beter. Aan de andere kant durf ik wel tegen iedereen een sprintje te doen. Zoals ik het nu inschat, liggen de Vlaamse voorjaarswedstrijden me het best. Daar hoop ik m’n steentje bij te dragen aan succes.”

Valerie: “Ik ben allround. Maar vorig jaar is gebleken dat ik in de Vlaamse klassiekers het best tot m’n recht kom. Daar gaat het veel om kracht, positioneren en wringen. Dat ligt mij wel. Ik wil in de komende jaren graag focussen op de wedstrijden waarin ik goed ben. Meer pieken dus. Op termijn zou ik bijvoorbeeld ook de Amstel Gold Race of Luik-Bastenaken-Luik moeten aankunnen. Dat blijkt ook wel uit de resultaten van mijn fysieke tests. Ik zet die wedstrijden zeker niet uit mijn hoofd.”

Evy: “Wat je schetst, past ook bij het vrouwenwielrennen. Je krijgt een scheiding tussen de seizoenen, rensters gaan zich meer specialiseren. Je kunt niet overal sterk zijn.”

Waar dromen jullie van?
Valerie: “Van wereldkampioenschappen rijden, in de toekomst. Deelname is al mooi, een resultaat neerzetten is helemaal top. Maar dat is nog ver weg. Dat geldt ook voor de Olympische Spelen. Mijn vriendin doet aan BMX’en en zij mikt op een podiumplaats op de Spelen. Het zou toch prachtig zijn als we samen naar Tokio kunnen? Maar als wegrenner heb je niet alles in de hand. Je hebt een bondscoach die selecteert op basis van wat jij laat zien. Ik kan alleen maar zorgen dat ik goed genoeg ben.”

Evy: “Ik heb ook wel een droom, alleen kan die niet uitkomen. Althans, nu niet, want de koers bestaat in onze sport nog niet. Strijden in Parijs-Roubaix lijkt me het ultieme. Die klassieker past bij een coureur als ik vanwege de combinatie van kasseistroken en vlakkere wegen. Echt, er is volgens mij niets mooier dan ouderwets over de keien raggen. Parijs-Roubaix is een en al heroïek, het is ouderwets wielrennen. Veel races zijn gecontroleerd via de oortjes, maar daar lukt dat niet. Het is een onvoorspelbare koers, want pech ligt altijd op de loer.”

Als we het over 7 april 2019 hebben, wat zeggen jullie dan?
Valerie: “De Ronde van Vlaanderen! Dat is een wedstrijd die heel dicht bij me staat, het is dé koers in Vlaanderen. Ik moet er heel, heel hard voor werken om daar top te zijn. Qua resultaat ben ik nog nooit verder gekomen dan een veertigste plaats, dat moet beter kunnen. Als je ouder wordt, word je sterker en moet een kortere klassering mogelijk zijn.”

Evy: “Het is voor Vlamingen de Hoogmis, de wedstrijd die boven alle andere staat. Ook voor niet-Vlamingen is de Ronde ‘een serieus dingetje’. Ik heb hem tot dusver één keer gereden en ben echt gek op die koers.”
Valerie: “De Ronde heeft historie, iets magisch. Iedereen leeft daarnaartoe en neemt er een dag congé voor. Het Ronde-gevoel valt niet onder woorden te brengen. Probeer maar eens uit te leggen dat een cirkel rond is: het is gewoon zo. Heel speciaal is ook dat je op zo’n belangrijke dag over je eigen trainingswegen gaat. Dat is bij meerdere wedstrijden trouwens zo. Ik kom uit Brugge, dus de Driedaagse Brugge-De Panne heeft ook zo’n bijzonder tintje.”
Evy: “Je krijgt er moraal van, het kriebelt al als je in de Vlaamse Ardennen traint. Je ziet de beelden voor je van wedstrijden.”

Wat heeft de Vlaamse koerscultuur wat de Nederlandse niet heeft?
Valerie: “Een andere beleving van supporters? Ik weet het niet precies… Als je naar het publiek van de Ronde kijkt, zie je veel volk van over de hele wereld. Het zijn niet alleen maar Vlamingen die supporteren.”
Evy: “In België is wielrennen de sport die op de eerste plaats komt. In Nederland zijn er ook veel andere sporten belangrijk.”
Valerie: “En toch brengt Nederland op dit moment de wielerpareltjes naar buiten. Dat is raar. Jullie zeggen: ‘Vlaanderen heeft de wielercultuur!’ Maar jullie hebben wel de wielrenners die met belangrijke prijzen gaan lopen.”
Evy, lachend: “Maar zonder de grote wedstrijden beginnen we niets. Het wordt misschien tijd dat onze landen samen gaan.”